انگار خورشید و بیابان و بی آبی دست به دست هم داده بودند که رستم را شکست بدهند. رستم کم کم احساس کرد پاهایش به زور حرکت می کنند. گلویش خشک شده بود و سرش زیر نور آفتاب حسابی داغ شده بود. رخش هم بی حال و خسته بود و دیگر حتی نمی توانست یک قدم جلوتر برود. رستم کنار رخش گوشه ای از بیابان نشست و مشغول حرف زدن با خدا شد و گفت: خدایا اگر یک سپاه از دیوها و غول ها بودند آن ها را مثل آب خوردن شکست می دادم. اگر کوه های بلند روبه رویم بود همه را با مشت هایم خرد می کردم و اگر دریا ها جلوی پایم بود همه را سر می کشیدم و می خوردم اما با این بیابان بدون آب و علف و داغ چه کار کنم.